Mehmet KAYA

Mehmet KAYA


SEN YAZI NİYETİNE OKU

21 Mart 2017 - 00:02

Ortadoğu burası, bizim yurdumuz... Annelerin ağıt yığını her yerde... Kucağıma dökülen toprak parçası acı içinde... Zalimlerin göz koyduğu, zalimlerin kurşun sesine boğduğu, bomba sesine boğduğu  topraklar... Haydi söyle insan kardeş "böyle zamanlarda" acılar hangi dile anlatılır başka, hangi dille söz edilir barıştan, başka hangi denilir "çocuklar ölmesin" diye?
Nasıl anlatılır yenilmiş hallerimiz, yalnızlıklar nasıl dile getirilir?  Bir daha yenildik biz, bir daha yanıldık, bir daha yalnız kaldık, ve aldattık kendimizi bir daha, ayaktayız filan diye...
Bizi bizden görünenler aldattı en çok, demeyelim ötesini...Usul usul aldandık dünya ya...Ve sonra çok yalan ettik çocuklarımıza,ahlaktan söz ettik, kandırmanın kötü olduğunu söyledik, kendimiz kandıranlardan olduğumuz halde...Sen ne dersen de, bir daha yenildik evlerin ihtişamına...Oysa burası Ortadoğu, Peygamberler yurdu diye yazılır kitaplarda...
Anla "ölümü utandıran" bir coğrafyanın çocuklarıyız aslında biz...Ölümü seven, sevdirilen ölümü,yanağından vurulan  kadınların yurdu...Görüyorsun işte, ne çok bağırsak bağıralım "kimse" duymak istemiyor sesimizi,içimizin vadilerinde hep kış kıyamet.... "bizler ey dost!" bizler dinlemiyoruz birbirimizi... Birbirimizi dinlemeyi, bir birimizi sevmeyi öğrenemedik...Oysa bütün Peygamberler hep sevmekten söz ettiler bize, bir birinizi sevin dediler...Ama aramıza çok fazla karanlık adamlar girdi, ve biz onları dinledik en çok... Onlara inandık, onların peşinden gittik, neden gitmişsek...
Ne imanımız kaldı kalbimizde, ne kitabımız elimizde,sadece kandırıyoruz kendimizi, kendimizi teselli ediyoruz... Bu sokaklar, bu gökdelenler Müslüman değil, İman etmiş değil şehirleri bu hale getiren mimarlar...Ve sözlerimiz "sözlerimiz" Müslümanca değil, diyemiyorum daha ötesini...En çok bankalara yenildik, en çok banka müdürlerini seven adamlar olduk...Öyle değil mi, sence?
Halk aşksızsa, sokaklar banka dükkanlarıyla dolu olur denir...  Ey çıplak değersizlik! Her yoksul yürekte başka bir sevgisizlik şimdilerde...Söyle ey insan! bizim eserimiz mi bu şehirler? Neden merhametten uzak sokaklar böyle? Ve neden çocuk seslerine kuş seslerine hasret pencerelerden bakan  nineler?
Yorulduk dünyaya tutunmaktan, sen yorulmadın mı? Yorulmadın mı sen, yalanların çokluğundan? Gelen her akşam başka bir gözyaşı, verilen her haberde ölüm kokusu...Ne çok alıştırdılar bizi karanlığa razı olmaya...Ya da neden alıştık? Kan bulaştı sabahların güneşine, kan değdi kuşların kanadına, ve kirletilmiş sularımız....Haram mı, helal mi belli değil yediğimiz lokma, kandırıyoruz kendimizi...
Ellerimize kanı bulaştı savaşlarda öldürülen çocukların...Bana ne mi, diyorsun yoksa? Nasıl diyebiliyorsun, bunu? Neden azaldı Allah korkumuz böyle ey insan? Söyle dost, söyle insan kardeş! Bu ne büyük bir sessizlik? Bu ne büyük bir utanmazlık? Bu nasıl bir vicdan böyle? Hani iman etmiştik kitabın her söylediğine, öyle demiyor muyduk? Her ayete iman etmiştik hani... Sahi ne oldu bize?
Not düşmek adına....
Gelin yeniden inşa edelim insan yanlarımızı...Yeniden öğrenelim "insanın insan ile" nasıl konuşması gerektiğini...
Seviyorum seni ey insan! Binler selam ederim bu yazının yanında...Binler selam...Unutma bu toprakları bize emanet bırakanları...
 

FACEBOOK YORUMLAR

YORUMLAR

  • 0 Yorum