İyi ki varsın, iyi ki, yaşıyorsun ülkenin şehirlerinden bir şehir de... Bak senin üstünden, başka insanlara, başka adamlara, başka kadınlara, yeni sözler edebiliyorum... Sana yazar gibi onlara yazabiliyorum, seninle konuşur gibi, onlar ile konuşabiliyorum...
Hem biliyor musun, bu savaş günlerinde, bu ölüm günlerinde çocukların, kuşların ölüm günlerinde "şehirlerin en çok ölüm günlerinde, sonra ağaçların kuşların ölüm günlerinde" bu konuşmalara bu yazmalara daha çok ihtiyacımız var... Çünkü bazıları yaşanmaz hale getirdi şehirleri, şehirlerin kanadını kolunu kırdılar, ağaçsız kuşsuz bıraktılar... Kuş sesi olmayan, kuş sesi duyulmayan şehir şehir midir? Ay ışığı olmayan gece midir mesela?
Daha çok ihtiyacımız var "bu evet hayır" günlerinde bir birimizi anlamaya, birbirimizi dinlemeye... Bilmeye ihtiyacımız var "neden bu hale düştü?" bu ülke diye...Ve sahi neden bu hale düştük, düşürdüler bizleri? Neden "daha çok" acı çekme düştü kadınlarımızın kızlarımızın payına? Gel bu soruları gündeme taşıyalım, ama kırmayalım bir birimizi...Bizim, en çok sevgiye ihtiyacımız var, bilelim bunu...
Hani biz, aynı toprakları birlikte vatan bilenlerin çocuklarıydık, aynı bayrağın gölgesinde ölmeyi seçen aziz insanların çocukları...Hani biz de öyle olacaktık, sahi ne oldu bu ülkeye, bize ne oldu? Neden bu kadar nefret eder olduk bir birimizden?
Bak kardeşim İbrahim! Her şeye tamam, ülkemiz adına, insanımız adına, inancımız imanımız adına, kutsallarımız adına,bütün sıkıntılara tamam...Tamam acılarımız olacaksa olsun, ne yapalım...Vatan için yaşadığın topraklar için, aşk ve sevda için direnmeli insan, dayanmalı yediği vurgunlara...Ama asla işi olmamalı zalimler ile...Savaştan ve ölümden söz edenler ile, çocukların ölümlerine seyirci kalanlara işi olmamalı... İşi olmamalı, şehirleri yağma edenler ile, sokakları kendi sokağı sananlar ile de işi olmamalı insanın...
İşgal altındayız İbrahim, kalplerimiz işgal altında, düşlerimiz sözlerimiz işgal altında, işgal altında aslında bütün şehirlerimiz, kimileri kabul etmese de... Kendilerini şehrin efendisi sananlar, kendilerini siyasetin efendisi sananlar, kendilerini dinin efendisi sananlar...Sonra kendilerini yazının ve sözün efendisi sananlar, sokakların efendisi sananlar, kitapların efendisi sananlar "bunların her biri" birer işgalci gibi geldiler hayatlarımızın ortasına...
Sen beni anlarsın kardeşim İbrahim...Bilirim sen taşlamazsın beni, dinden çıktı sanarak...Biz bu ülkenin "yarısı yırtık çarıkla yaşayan" annelerin çocuklarıyız, daha ne olsun İbrahim?
Seni seviyorum İbrahim... Gök yüzünü, yer yüzünü de... Aydınlık yürekli adamları da... Aydınlık yüzlü kadınları da... Aşk duanın öteki adı yüreğimizde...
Yolumuz, yolun aydınlık olsun İbrahim...